Drive In Nights / Vol.4

Τετάρτη 2/4

Λέσχη Υπογείως Στη Καλλιδρομίου 94 

 

Συνεχίζουμε τις προβολές με δύο απόλυτα σκουπίδια του παγκόσμιου κινηματογράφου. Οι ταινίες δεν χρειάζονται συστάσεις. Αν θέλετε να δείτε κάποιον να κουβαλάει ένα κορμό χωρίς λόγο και άλλον ένα να κόβει μία πίτσα με ψαλίδι τότε....

Drive In Nights / Vol.3

Τετάρτη 19-3

Λέσχη Υπογείως Στη Καλλιδρομίου 94

 

 

Τη τετάρτη 19/3 προχωράμε στο τρίτο μέρος των Drive In Nights. Οι ταινίες που θα προβληθούν θα είναι από το πρόσφατο παρελθόν.

Στις 19:00

Mutants (2009) / David Morlet

"A virus has transformed the vast majority of
humanity into bloodthirsty, zombie creatures.
Marco and Sonia are young couple fleeing the "mutants"
and trying to fight their way to a military base. But when
Marco himself becomes infected in an attack,
the pregnant Sonia must fight the worst enemy
the man she loves"

Στις 21:00

DeadGirl (2008) /
Marcel Sarmiento, Gadi Harel

"Two high school boys discover
an imprisoned woman in an
abandoned mental asylum
who cannot die."

Σας περιμένουμε όλους λοιπόν στην Υπόγα της Καλλιδρομίου 94 για μπύρα και Ποπ Κορν...

1/3 Κατάληψη Κτήματος Πραποπούλου

P.S.Stamps Back, Αρχή Του Τέλους, Mass Culture, Ι Want The Moon

P.s. Stamps Back

P.s.Stamps Back

Αρχή του Τέλους

Αρχή του Τέλους

Mass Culture

Mass Culture

Mass Culture

Mass Culture plus Alex (I Want The Moon) Performing Locust Star (Neurosis Cover)

I Want The Moon

I Want The Moon

Prapo's Horse (Encore)

Photos By Nick Pale

22/2 Λέσχη Υπογείως στη Καλλιδρομίου 94

The Black Metal Rituals (Against NSBM Edition)

Skargo-Abyssgale-Lunacy-Slaughtered Priest

Skargo

 

 

Abyssgale

 

Abyssgale

Abyssgale

 

Lunacy

Lunacy

Lunacy

Slaughtered Priest

Slaughtered Priest

Slaughtered Priest

Photos by the Great Nick Pale

*Thanks Bro...

Drive In Nights - Δεύτερη Προβολή 

(Τετάρτη 5/3/14 Λέσχη υπογείως στη Καλλιδρομίου 94)

 

Προχωράμε στη δεύτερη προβολή που είχαμε ενημερώσει εδώ και κάποιες μέρες. Τη Τετάρτη 5/3 σας περιμένουμε στο υπόγειο της Καλλιδρομίου 94, με δύο B-C  Movie Classics. Το υπέρτατο The Serpent And The Rainbow και το πραγματικά low badget Masterpiece Phantasm. Ελπίζω να τα καταφέρουμε και να περάσουμε όλοι καλά. 

Για όσους περιμένατε τις ταινίες της Troma να ενημερώσουμε πως θέλουν μετάφραση και ήδη το έχουμε δρομολογήσει. Οπότε υπομονή.

Ποπ Κορν και Μπύρα λοιπόν αύριο...

 

Bring On The Apocalypse!

Στο τσακ ήμουν να ξεκινήσω το Zombie Apocalypse!

There you lay in your bed
Electrodes stinking in your head
Doctor fiddled about with brains
It's conformity time now your insane

Your better now with your lobotomy

Force fed pills all the time
Thinking too much was your crime
The outside world you've had your lobotomy

-Extreme Noise Terror

Film: Maniac Cop 2 (1990) / William Lustig

Με τούτη εδώ τη ταινία συμβαίνει το εξής σπάνιο φαινόμενο. Αν κοιτάξεις οποιαδήποτε λίστα της θα δεις μεγαλύτερη βαθμολογία στο πρώτο μέρος της παρά στο συγκεκριμένο sequel. Βέβαια αν ρωτήσεις οποιονδήποτε έχει δει και τα δύο, θα σου επιβεβαιώσει ακριβώς το αντίθετο και κάποιοι μάλιστα θα υποστηρίξουν πως το τρίτο μέρος ειναι ακόμα καλύτερο και από το πρώτο καθώς και από το δεύτερο. Άβυσσος η ψυχή του ψυχάκια.

 Στη πραγματικότητα η συγκεκριμένη σειρά ταινιών είναι εξαιρετική και είναι μέγιστο σφάλμα να μην την έχεις δει. Δεν είναι απλά το γεγονός ότι είναι τόσο cult, που ακόμα και η Λάμψη του Φώσκολου κάνει πίσω, αλλά το γεγονός ότι είναι απίστευτα καλογυρισμένη. Ο Lustig είναι ο υπεύθυνος και για το επικό Maniac του 1980 (καθώς και για τη παραγωγή του remake - 2012) όπως και για το εξίσου φοβερό και τρομερά Cult  film του 1983 Vigilante με το οποίο σίγουρα θα ασχοληθούμε και στο μέλλον.

Ο φουσκωμένος από μούσκουλα Matt Cordell, μπάτσος που έχει βασανιστεί, χαραχθεί και σκοτωθεί στη φυλακή από κακοποιούς που είχε συλλάβει στο παρελθόν, επιστρέφει για ακόμα μία φορά για να τα γαμήσει όλα. Μαζί του θα έχει και τον copy cat δολοφόνο αθώων και δροσερών stripper κοριτσιών. Αφού λοιπόν σκοτώσει τον μέγιστο Bruce Cambell (πρωταγωνιστή του πρώτου μέρους) συνεχίζει το θεάρεστο έργο του υπο τη καταδίωξη του Sean McKinney (Robert Davi). Ψάχνατε τίποτα καλύτερο για να δείτε με το τέρι σας, του Αγίου Βαλεντίνου?

Κυκλοφορίες:
Allochiria / ST CD (2014) και Earth Of Distrust / Victimology  Tape (2013)

Επέλεξα να κάνω παρουσίαση σε αυτές τις δύο κυκλοφορίες και κατ'επέκταση στις αντίστοιχες μπάντες για αρκετούς λόγους.Μετά από αρκετό ζύγισμα θα πω, πως ο κυριότερος είναι μάλλον το ότι και οι δύο ανήκουν σε μία περίεργη κατηγορία - για τα εδώ δεδομένα -των d.i.y. μπαντών. Είναι η κατηγορία εκείνη που τα μέλη τους στηρίζουν αυτοργανωμένα εγχειρήματα, κυκλοφορούν αποκλειστικά μόνα τους τις κυκλοφορίες τους, τρέχουν σε αντίστοιχες ομάδες, βοηθάνε σε όλα τα επίπεδα, συμμετέχουν σε οτιδήποτε έχει την αντίστοιχη πολιτική απόχρωση και το στηρίζουν όσο μπορούν, με τη διαφορά ότι έχουν ( ή είχαν) επιλέξει να παίζουν σε (ή και σε) μαγαζιά και σπάνια σε αντίστοιχους χώρους. Αυτό βέβαια, δεν συμβαίνει επειδή τους έχουν αποκηρύξει αλλά συμβαίνει είτε επειδή δεν έχουν βάλει διαχωριστική γραμμή οπότε παίζουν και στα δύο όταν παρουσιαστεί η ευκαιρία είτε γιατί απλά έχει "κάτσει" λιγότερες φορές. Συνήθως το δεύτερο έχει να κάνει και με το αισθητικό κομμάτι, δηλαδή αν μπορείς να βρεις μπάντες που να κινούνται στο ίδιο μήκος κύματος μαζί σου. Δεν θα ήθελα να πλατειάσω και να κουράσω, την άποψη μου την έχω γράψει και στο Athens των My Turn και ισχύει ακριβώς η ίδια και στις συγκεκριμένες μπάντες..  

 

Βγήκε χάλια η φωτογραφία αλλά μπήκε για cult λόγους...

Στο μουσικό κομμάτι, και οι δύο μπάντες έχουν κοινό παρονομαστή και αυτός είναι το Post Metal ιδίωμα και τα παρακλάδια του, δεν ξέρω αν είναι η ιδέα μου αλλά αν και οι δύο επιλέξουν το να παίξουν, όπως ήδη ακούγεται στα κρύα υπόγεια και τους σκοτεινούς διαδρόμους, σε αυτοοργανωμένους χώρους και μόνο θα συνθέσουν ένα πολύ δυνατό σύνολο παρέα με Mass Culture και Fields Of Locust... Προσεγμένες παραγωγές και οι δύο με τους Earth Of Distrust να επιλέγουν και το CD αλλά και τη Κασέτα ως Format (επέλεξα το κασετόνι εδώ για ποικιλία) και αντίστοιχα τους Allochiria να μας προσφέρουν ένα τρομερά καλαίσθητο CD με αψεγάδιαστο artwork σαφώς επηρεασμένο από τους ποστομεταλοπατέρες Neurosis.

Οι Allochiria κάνανε εντυπωσιακό μπάσιμο τα τελευταία χρόνια, μάλλον όχι άδικα, ακολουθώντας όχι κάτι καινούργιο και νέο αλλά το παλιό, το γνώριμο, το καλοδουλεμένο. Απλά αυτό που κάνουν το κάνουν και ζωντανά καλά και όχι μόνο στουντιακά που είναι και το εύκολο. Όπως κάθε κυκλοφορία αυτού του είδους μουσικής δεν αρκεί να επιλέξεις και να βάλεις ένα κομμάτι αλλά να αφοσιωθείς σε ολόκληρο το άλμπουμ από την εισαγωγή (φέρνει σε explosions in the sky ή είναι η ιδέα μου;) μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο. Δεν είμαι και ο μεγαλύτερος οπαδός (πλέον) αυτού του είδους μουσικής ωστόσο δεν βαρέθηκα σε κανένα σημείο της κυκλοφορίας και αντιθέτως την άκουσα ξανά και ξανά. Αν είσαι οπαδός του ISIS ιδιώματος οφείλεις να υποστηρίξεις κάτι τόσο καλά δομημένο. Επίσης μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει πως γίνεται ένα τόσο μικρό και ευγενικό κοριτσάκι να είναι τέτοιος βόθρος;

Οι Earth Of Distrust είναι πλέον πάλιουρες. Δέκα χρόνια μετρούν ήδη στις πλάτες τους και μου δίνουν την εντύπωση πως έκαναν το βήμα που έπρεπε να κάνουν. Για να γίνω πιο σαφής επιτέλους έγιναν επιτέλους περισσότερο punk και λιγότερο metal. Brutal φωνητικά, σχιστά φωνητικά, επαναληψιμότητα όπoυ χρειάζεται, βαριά riff , σκοτεινή στίχοι σε μία άκρως χορταστική και χαοτική όπως μου φαίνεται κυκλοφορία η οποία ελπίζω να μην περάσει απαρατήρητη από κανένα σας. Άποψη μου είναι πως το μοναδικό ψεγάδι της κυκλοφορίας η μεγάλη διάρκεια των κομματιών - ακόμα και σε σημεία που ίσως δεν χρειάζεται - το μοναδικό ίσως καθαρό metal στοιχείο της μπάντας ακόμα. Από τις επιρροές των Isis, Pelican κτλ.. μέχρι τον ποιοτικά κατσαπανκέ ύμνο "Διαγραφή" και από εκεί στην διασκευή-έκπληξη του άλμπουμ A life's a life των γιγάντιων Disrupt θα σας κρατήσουν στη πρίζα.

Αυτά...

Παρασκευή 7/2 Λέσχη υπογείως στη Καλλιδρομίου 94

Κωμωδία Θανάτου, Era Of Fear, Gay Anniversary

Λαός και Κολωνάκι

Κωμωδία Θανάτου

Κωμωδία Θανάτου

Era Of Fear

Gay Anniversary

Gay Anniversary

Drive In Night Vol.1

Με επιτυχία ολοκληρώσαμε σε συνεργασία με τη Scullcrasher records Label & Distro τη πρώτη Drive In Night. Ένα μικρό προβληματάκι δεν μας επέτρεψε να προβάλουμε το Ghosthouse που είχαμε προγραμματίσει, αν και δοκιμάσαμε σχεδόν τα πάντα (δύο laptop, χαλασμένα dvd, ποντίκια που έτρεχαν σε τροχούς κτλ...) με αποτέλεσμα να μπει στη θέση του, το Tokyo Gore Police με το κόσμο να κωλογουστάρει. Αρκετός λαός ο οποίος στη κορύφωση της βραδιάς σχεδόν γέμισε τις καρέκλες. Ευχαριστούμε για την ανταπόκριση. Ήδη δουλεύουμε την αφίσα για τη δεύτερη βραδιά προβολών τη Τετάρτη στις 19/2 πάλι στην υπόγα.  Ελπίζουμε να έχουμε ακόμα περισσότερους αυτή τη φορά. 

Drive In Nights - Πρώτη Προβολή 

(Τετάρτη 5/2/14 Λέσχη υπογείως στη Καλλιδρομίου 94)

Σε συνεργασία με τη ScullCrasher Records/Distro επιτέλους προχωράμε στη πρώτη προβολή που είχαμε ενημερώσει εδώ και κάποιους μήνες. Τη Τετάρτη 5/2 σας περιμένουμε στο υπόγειο της Καλλιδρομίου 94, με δύο B Movie Classics. Το υπέρτατο sci fi, The Omega man και το πραγματικά "κακό" paranormal horror Ghosthouse. Ελπίζω να τα καταφέρουμε και να περάσουμε όλοι καλά.

Ώρες προβολών:

Στις 19:00: The Omega Man

Στις 21:00: Ghosthouse

Κυκλοφορία: Era Of Fear / 7'' (2013)

Πάντα θεωρούσα τη "γκρέκα" punk σκηνή της δεκαετίας του 80' υπερεκτιμημένη. Ναι θα τη πω την αμαρτία μου και εσείς θα με φτύσετε όσο θέλετε. Αναγνωρίζω την αξία του αλλά δεν αντέχω άλλη Λέρο, πως να το κάνουμε τώρα... Αντιθέτως το κομμάτι του New Wave, Post Punk, Dark Wave της ίδιας αμαρτωλής και κιτς δεκαετίας το θεωρώ από τα κορυφαία παγκοσμίως εκείνη τη περίοδο. Μου έρχονται δεκάδες μπάντες να μου τσιγκλήσουν το DNA και να μου αποσπάσουν από τα βαριά μαυρομεταλικά ακούσματα των τελευταίων χρόνων για να μου θυμίσουν πως με αυτά γαλουχήθηκα μουσικά και αισθητικά και όχι με μονοχορδίες σε κολασμένους ρυθμούς.

Έτσι λοιπόν έρχεται τούτη εδώ η μπάντα να με αναστατώσει και να με κάνει να σκάψω τη δισκοθήκη μου για τα στολιδια που μας άφησε μια ξεχασμένη σκηνή κάπου, κάποτε. Reporters, South Of No North, Villa 21, Metro Decay με λίγο γαρνίρισμα Γαλλικού Cold Wave και μία πρέζα από την μαυρίλα και την παράνοια των τεράστιων  Χmal deutschland και τα άγια χώματα της Creep Records επιτέλους ξυπνάνε μετά από μακροχρόνιο ύπνο.

Δύο κομμάτια μονάχα. Δύο, το λιγότερο, συγκλονιστικά κομμάτια που με ανάγκασαν όχι απλά να σηκώνομαι από τη καρέκλα για να αλλάζω συνέχεια πλευρά, αλλά να γονατίσω μπροστά από το πικ απ με χαμηλό φωτισμό και να πάρω μέρος στην πιο ποιοτική και μαύρη ελεύθερη πτώση της εποχής μας. Επιτέλους σωστή χρήση πλήκτρων και όχι απλά χρήση μέχρι τον κορεσμό και κιθάρα σε ρόλο συμπρωταγωνιστή και όχι σε ρόλο συνοδευτικού κομπάρσου. Όσο για την φωνή και το Rythm Section των Era Of Fear μόνο η φράση "σπουδαγμένο και λιωμένο dark wave" μου έρχεται στο μυαλό.

Η χαρακτηρισμός των E.O.F. ενός καλού φίλου σαν μία από τις καλύτερες μπάντες που έχει δει τα τελευταία χρόνια σε αυτοδιαχειριζόμενους χώρους θα μου επιβεβαιώσει αυτό που ήδη ήξερα ή μάλλον θα μου θυμίσει το κείμενο που είχα δει κάποτε σε μία αφίσα και πήγαινε κάπως έτσι: "Κρατήστε δικές σας, περήφανες, γυαλιστερές μελωδίες εμείς θα παίζουμε στα χαλάσματα.". Τα λέμε εκεί σε λίγες μέρες.

"Flying
And I know I'm not coming down
You're trying
But you know you must soon go down
All my colors turn to clouds
All my colors turn to clouds"

  All my colours (Echo & The Bunnymen)

Film: Zombi 2 (1979) / Lucio Fulci

Φανερά επηρεασμένος από το προηγούμενο post, ήρθε και η ώρα να αναφερθούμε και σε μία ταινία. Βέβαια αυτή η ταινία δεν είναι μία απλή ταινία γιατί επηρέασε δεκάδες σκηνοθέτες και θα συνεχίσει να επηρεάζει ακόμα και στο μακρινό μέλλον και να τους αφήνει άνεργους με τις μαλακίες που γυρνάνε , μιας και, κακά τα ψέματα, το πρωτότυπο δεν πιάνετε.  Γιατί όμως;  Εδώ μάλλον ισχύει το ότι η πιο απλή λύση είναι και η πιο σωστή. Εδώ δεν υπάρχουν φίλε μου δικαιολογίες, μπερδεμένα σενάρια, σεναριακές υπεκφυγές και αιτιολογίες για το πως, που, πότε ξέφυγαν τα πράγματα και τρέχουμε να σώσουμε όποιο μέλος του σώματος μας μπορούμε. Εδώ υπάρχει αγνή βία. Αγνή μετά-αποκαλυπτική βία. Εδώ απλά υπάρχει ιός, θα εξαπλωθεί, θα μας κυνηγήσουν ζόμπια, την έχουμε πουτσίσει, we are fucked, we are doomed....τον έχουμε πιει!

90 λεπτά, 90 γαμημένα λεπτά και ακόμα και σήμερα το Zombi 2 είναι από τις ταινίες που δεν πρόκειται να ξεπεράσω ποτέ.  Και θεωρώ πως έτσι είναι και οι σωστές ταινίες ρε διάολε. Αντικουλτούρα, αναλογικούρα στο έπακρον φτηνά εφέ, σωστή ατμόσφαιρα, ερμηνείες που δεν θα τις έλεγες και  καλές και μακέλεμα από τους τίτλους αρχής... 

Η υπόθεση; Ζομπιασμένος επιστήμουνας αριβάρει στη Νέα Υόρκη. Η κόρη του το μαθαίνει και με G.I. JOE αποστολή ακολουθεί τα βήματα του για να πάει στο Νησί όπου γινόντουσαν τα πειράματα που έμελε να ξεκληρίσουν το πλανήτη. ε;

Αν και είμαι συναισθηματικά δεμένος σαν σκύλος με τον ιδιοκτήτη του με το The Beyond (1981) το οποίο και θεωρώ τη καλύτερη του ταινία. Οφείλω να παραδεχτώ ότι το Zombi 2 με έχει προετοιμάσει από μικρή ηλικία για το πως υποδεχόμαστε ένα ζόμπι - apocalypse...

There and back again...

 Καταρχήν να πω ότι το blog ξεκινάει το δεύτερο του χρόνο. Για την ιστορία να αναφερθεί ότι ήθελα να αποκτήσει το χαρακτήρα του "κατεβάζω ελεύθερα  αχταρμά κασσετοσυλλογές που σημάδεψαν τα παιδικά μου χρόνια"  αλλά μετά από μία σχετική έρευνα (δηλαδή απλό ψάξιμο στο google)  είδα πως ήδη υπήρχαν αρκετά καλύτερα blog για τέτοιου είδους κιτσιές και βρωμιές.Οπότε λίγο ο διαολεμένος ρυθμός κυκλοφοριών της περασμένης χρονιάς, λίγο ότι πάντα ήθελα να παντρέψω το μουσικό d.i.y. με  ταινίες τρόμου και b movies και κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα.  Ευχαριστώ πολύ για την υποστήριξη ελπίζω να την βγάλουμε όλη τη χρονιά και να μην μείνουμε από δυνάμεις. Να περάσουμε δημιουργικά και πάνω απ΄όλα με αξιοπρέπεια 

*Στα προσεχή σχέδια του blog είναι να γίνουν και κάποιες προβολές ταινιών σε συνεργασία με χώρους, ομάδες και άτομα.  Ελπίζω να τα καταφέρουμε. Stay tuned!

K.

Κυκλοφορία: Death Courier / Perimortem CD (2013)

Εδώ μιλάμε για μία όμορφη ιστορία. Για μία ιστορία βγαλμένη από τις κασέτες των παιδικών μας χρόνων. Και ναι, υπήρχαν και metal μπάντες που το πολιτικό κομμάτι δεν τις άφηνε αδιάφορες. Αν η στροφή κάποιων μπαντών του ιδιώματος πλέον είναι η  φυσική εξέλιξη και το απαραίτητο βήμα για το παραπάνω, στις αρχές του 90' ήταν κάτι το πρωτόγνωρο. Η εποχή που ακόμα και τα πιο σκληροπυρηνικά party animals του 80' έψαχναν να βρουν λόγο στο κάθε τι.

Και έτσι λοιπόν, έμπαινα σε εκείνο το φορτωμένο από τις κασσέτες δωμάτιο κάπου στα δυτικά της Αθήνας και να σου, φάτσα κάρτα και το πουλόβερ (!) του αδερφού με ραφτό "hell awaits" στη πλάτη. Και να σου λίγο αργότερα το θρυλικό τεύχος του Kerrang  με τα αν το metal has gone tοo far ερωτήματα, με τις καμένες εκκλησίες να φέγγουν, τους ήχους του  και τις ιπτάμενες  παντούφλες ενός φοβισμένου από Κατσούλες, πατέρα, να μας ακολουθούν από δωμάτιο και δωμάτιο και το Human των μεγάλων Death να παίζει σχεδόν μόνιμα.

Έτσι λοιπόν ήταν η κατάσταση και αν ψαχούλευες λίγο τις κασέτες, θα έβρισκες συλλογές που είχαν από Manilla Road μέχρι Meliah Rage και Xentrix και κάπου εκεί ύπουλα ίσως βρισκόταν και κάποιο Def Leppard κομμάτι που σου άρεσε στη ζούλα, μιας και σε έπαιρνε να το χώσεις σαν κρυφό track της 46άρας κασέτας σου.

Και να σου και μια συλλογή από ντόπιο πράγμα που σαλεύει, φανζίν κακοτυπωμένα, τίγκα στα ορθογραφικά και οι ατελείωτες συζητήσεις για το αν το αγόρι είναι καλύτερο από το Mπλεκ,  Κασέτες, κασέτες, κασέτες. Λιωμένες ιδέες και όχι τόνοι απρόσωπα και αδούλευτα, από το αυτί, mp3  μπάντες που αμφιβάλλω αν ακόμα και αυτοί που έπαιζαν τις θυμούνται και αν τις θυμούνται σίγουρα τις αναζητούν. Δεν είναι καμία μπάντα στο κάτω. Είναι η ίδια η εποχή.

Και για να τελειώνω και να είμαι ειλικρινής με τον ίδιο μου τον εαυτό πάνω απ'όλα. Διαφωνώ κάθετα με τα reunion-εφάπαξ που πλέον μαστίζουν και μας κουράζουν. Εκτός αν η ίδια η μπάντα έχει να προσφέρει κάτι παραπάνω. Και επειδή αυτό τέτοιο reunion είναι και δεν είναι καθόλου μα καθόλου κουραστικό, ναι ρε διάολε έπρεπε να γίνει. Στις εποχές που το Necrorgasm σουλάτσαρε ανενόχλητο δίπλα στα παιχνίδια μου. 

Τι είναι το perimortem; Ε τι είναι ρε μινάρα; γαμηστερό old school death metal. Θες και περιγραφή;

*Στη πραγματικότητα οι Death Courier είναι μπάντα των τελών του 80'. Η περιγραφή/αναφορά έγινε καθαρά μέσα από τα δικά μου μάτια και με καμία πρόθεση κριτικής.