Κυκλοφορία : Mass Culture / Fields Of Locust Split Lp 12'' (2013)
Το Split αυτό, έφτασε στα χέρια μου τις πρώτες (τη πρώτη νομίζω) μέρες της κυκλοφορίας του και αντίστοιχα της παραλαβής του από το εργοστάσιο. Ο μόνος λόγος, όπως καταλαβαίνετε, που δεν έχει γίνει κάποια παρουσίαση μέχρι τώρα είναι πως οι υπόλοιπες μπάντες πληρώνουν καλύτερα και πάνω απ'όλα στην ώρα τους. Βέβαια τώρα που παραδέχτηκα τη βρώμικη αλήθεια, ομολογώ πως μου αξίζει το λιγότερο δημόσιος λιθοβολισμός, αποκοπή των όρχεων και τάΐσμα των σκυλιών της γειτονιάς και τρία χρόνια κοινωνική εργασία στο Μάτσου Πίτσου.
Περί Mass Culture ο λόγος: Μία φιλία που ξεκίνησε πριν χρόνια σε ένα βρωμερό εστιατόριο στη μέση του πουθενά και κάτω από βροχές και καταιγίδες πέρασε μέσα από πρωινά σκουπιδιάσματα και νεκροπετάματα για να φιλτραριστεί από ένα καυτό καλοκαίρι μπαζωμάτων και ξεσκατισμάτων, απέκτησε επιτέλους εικόνα στο μυαλό μου με τούτη εδώ τη κυκλοφορία. Η πλευρά τους ακούγεται νεράκι και με κρατάει με αμείωτο ενδιαφέρον, κολλημένο στη βελόνα του πικ απ. Το σύνολο που έχουν επιλέξει έχει αρχή, μέση και λυτρωτικό φινάλε ακριβώς όπως τα set που επιλέγουν στις ζωντανές τους εμφανίσεις. Περνώντας από το drone των Boris, των Sunn O))) και των Earth των πρώτων album για να περάσουν από το Post Crust (αλήθεια είναι δόκιμος ο όρος;) των γιγάντιων Morne του Untold Wait και μέχρι να φτάσουν στην συναισθηματική κορύφωση και το μουσικό πλέξιμο και μπλέξιμο, μπαντών επιπέδου Agrimonia, οι Mass Culture σε καλούν να πάρεις μέρος σε αυτό το μικρό - μόνο ως προς τη διάρκεια - μουσικό ταξίδι που έχουν επιλέξει να κάνουν. Δεν θα μιλήσω για δυνατές και αδύναμες στιγμές μιας και στα αυτιά μου φτάνει σαν ένα εννιαίο κομμάτι και πιστεύω πως έτσι πρέπει να αντιμετωπιστεί. Τώρα, σχετικά με τις φήμες που θέλει τη μπάντα να εμφανίζεται σπάνια ζωντανά, θυσιάζοντας παρθένες και τράγους επί σκηνής αρκεί να έρθει σε επικοινωνία μαζί της για να το επιβεβαιώσει.
Περί Fields Of Locust ο λόγος: Θέλει μεγάλα ούμπαλα να είσαι τεχνικά άρτιος και να διαλέγεις την απλότητα και το συναισθηματικό χτίσιμο και κατ'επέκταση γκρέμισμα από την πολυπλοκότητα και τις φαντεζί, εκρηκτικές σαν πυροτεχνήματα συνθέσεις. Αν με το Sabtopia του 2010 η μπάντα σε γνωρίζει στα τοπία που έχει φτιάξει στο μυαλό της, τότε με τη πλευρά αυτή, σε προδιαθέτει να απομονωθείς μέσα στην απόλυτη ησυχία και αρμονία της νύχτας και υπό το χαμηλό φως των κεριών να ξεκινήσεις κάποιου είδους ιεροτελεστία που θα σε φέρει στην απόσπαση από την καθημερινή συνείδηση (a.k.a έκσταση). Ηχητικά μου φέρνουν στο μυαλό αγαπημένες μπάντες όπως οι Pelican και οι Neurosis χωρίς αυτό όμως να σημαίνει πως έχουν επαναπαυθεί στη πεπατημένη και ομολογουμένως επιτυχημένη οδό της επανάληψης και της κορύφωσης μέσω αυτής, παραλείποντας την εναρμόνιση αυτού του είδους παιξίματος με τα δικά τους στοιχεία και τη δική τους ταυτότητα. Ζωντανά η μπάντα διδάσκει μαθήματα επαγγελματισμού και συναισθημάτων και αν δεν είχε διαλέξει τον μοναχικό και γεμάτο αγκάθια δρόμο της αυτοοργανωμένης μουσικής, ένας Εωσφόρος ξέρει με τι ονόματα θα έπαιζαν.
Για να μην κουράζω λοιπόν το συμπέρασμα είναι απλό. Έχετε βαρεθεί τζιβάτους τυπάδες που πίνουν χόρτο όλη μέρα και κάνουν αναρχοτουρισμό με τα λεφτά του μπαμπά ενώ κάνουν λες και ανακάλυψαν την Αμερική επείδη παίζουν μία νότα στα 20 bpm ή bp hour ή επειδή έχουν πολλά πετάλια και κάνουν θόρυβο;;;; Αν ναι, υπάρχουν και μπάντες που ματώνουν για αυτό που κάνουν - παίζουν το ελάχιστο δέκα σκάλες καλύτερα και πρωτότυπα - και αυτές οι δύο είναι μόνο ένα μικρό δείγμα από δαύτες. Στηρίξτε τη σκηνή.
P.s.1 Δεν ξέρω αν ο A. είναι ο καλύτερος γραφίστας που έβγαλε ποτέ η εγχώρια d.i.y.-d.i.t. σκηνή αλλά σίγουρα είναι ο αγαπημένος μου. Για άλλη μία φορά, χίλια μπράβο!
P.s.2 Επόμενο Post το LP των Λήθη. Επειδή το χρωστάω στο εαυτό μου περισσότερο.