Κυκλοφορία: My Turn - Athens 12'' Lp (2012)
Έψαχνα καιρό να γράψω λίγο περί d.i.y. και χαίρομαι ιδιαίτερα που η συγκεκριμένη μπάντα μου έδωσε τούτη εδώ την
ευκαιρία με το Athens...
Δεν θα έπρεπε να μπερδεύουμε το d.i.y. με
το αν κάποιος παίζει σε μαγαζιά και κάποιος άλλος όχι. Δεν είναι λγότερο
d.i.y. κάποιος που παίζει σε μαγαζιά ή τουλάχιστον ΚΑΙ σε αυτά. Με λίγα λόγια
δεν είναι καλοί αυτοί που παίζουν σε αυτοοργανωμένους χώρους και αυτοί που δεν
παίζουν σε τέτοιους οι κακοί. Πάντα είχα στο μυαλό μου να μην επιβάλεις ποτέ
τίποτα αλλά να δείχνεις και ο άλλος να διαλέγει. Στην Ελλάδα βέβαια είμαστε
ακόμα μπερδεμένοι και διαλέγουμε ακραίες θέσεις. Τι παίζεις, που το παίζεις,
πως το(ν) παίζεις, είσαι μαζί μας, είσαι με τους άλλους (εμείς είμαστε οι άλλοι
που έλεγε και το ανέκδοτο), είσαι αρκετά σκοτεινός για να είσαι πάνκης; γράφεις
ότι θέλεις να αυτοκτονήσεις; τα βλέπεις όλα μαύρα; είσαι κινεζάκι; τρως πολυ ρυζάκι; και άλλα όμορφα.
Για να μη κουράζω όμως εκεί που ήθελα να
καταλήξω είναι πως αν μία μπάντα είναι ή χαρακτηρίζεται ως d.i.y. έχει να κάνει
με τις πράξεις της και τη στάση της και όχι με το τι δηλώνει απλά. Κοινώς αν
θέλεις να είσαι d.i.y. θα είσαι είτε κλείνεις τα live σου σε μαγαζιά είτε όχι.
Θα τρέξεις, θα το διαφημίσεις το ίδιο, θα γίνεις χώμα και θα συμμετέχεις από το
σχεδιασμό της αφίσας μέχρι τα ξεσκατίσματα...
Θεωρώ πως οι My Turn είναι από τις λίγες
μπάντες (για μένα ίσως και οι μοναδικοί σε τούτο εδω το μήκος και πλάτος) που κατάφεραν και το
ισορρόπησαν τόσο καλά . Πάντα είχα στο μυαλό μου πως το Hardcore έχει αυτή την
Fuck you στάση.. - άλλαξε τίποτα ρε παιδιά;;;;; - ε λοιπόν δεν ξέρω
γιατί αλλά μου φαίνεται πως με το που ξεκίνησε ο δίσκος να γυρνάει με γέμισε αμέσως με επιχειρήματα του
γιατί να διαλέγουνε αυτό που διαλέγουν και γιατί με αυτό το τρόπο. Το δικό τους
μεγάλο Fuck you πάει στο ότι κάνουμέ ότι μας λέει η καρδούλα μας και επίσης δεν
το παίζουμε σκοτεινοί ποιητές αφού δεν είμαστε.
Το Αthens για να μιλήσουμε πιο
συγκεκριμένα είναι ένα θαυμάσιο άλμπουμ..(το οποίο τη στιγμή αυτή παίζει
για τρίτη σερί φορά) σε πιάνει από το λαιμό και σε κάνει να το ακούσεις. Αν
άλλαζα κάτι θα ήταν απλά η σειρά των κομματιών ανά πλευρά και τίποτα μα τίποτα
άλλο. Με το Photos on the wall, Bitter smile, Do you care και μέχρι το πιο
μελαγχολικό We kissed goodbye – μάλλον το αγαπημένο μου - να κλέβουν τη παράσταση αυτή εδώ η
τετράδα σε ταρακουνάει γερά και σου θυμίζει πως ήσουν παιδί και εσύ κάποτε δεν
έψαχνες μόνο για σκοτεινούς στίχους και λόγους για άρνηση. Προσωπικά τους
ευχαριστώ για ένα υπέροχο άλμπουμ το οποίο δεν θα κρύψω πως στην αρχή δεν ήξερα
καν πως έπρεπε να το παρουσιάσω μιας και τα ακούσματα μου ποτέ δεν έφτασαν σε
αυτό το κομμάτι του hardcore/punk.
Θα κλείσω με το εξώφυλλο. Πριν χρόνια είχα
νιώσει to ίδιο ακριβώς συναίσθημα με το Dark Poetry των μεγάλων Vodka
Juniors...fucking brilliant!!
“Counting the
stars, another sleepless night
Striving for a
higher reason, reconsidering life.
Trying to reach the unknown
The morning sun will burn my eyes”