Κυκλοφορία : Λήθη / ST 12'' Lp (2013)
Όπως έχουμε συζητήσει όλοι μεταξύ μας και πάνω κάτω θεωρώ πως έχουμε συμφωνήσει, τα τελευταία δύο - τρία χρόνια είναι πραγματικά απίστευτο αυτό που συμβαίνει με την εγχώρια d.i.y. σκηνή (από κυκλοφορίες μέχρι παραγωγές, φανζιν κτλ...). Το έχω γράψει αρκετές φορές σε αυτό εδώ το blog και θα έχετε βαρεθεί να το διαβάζετε. H μία καλή κυκλοφορία διαδέχεται την άλλη αδειάζοντας τις τσέπες μας και ολοκληρώνοντας αυτό το πολύχρωμο, μουσικό - και όχι μόνο - πανέμορφο καμβά που περνάει από το Dark Wave, Post Punk, Fastcore, Power Violence, στο Crust, στο Παραδοσιακό Punk/Rock και από εκεί στο Death και το Black Metal και κατά τη ταπεινή μου άποψη έχει καλυφθεί ένα τεράστιο κενό μετριότητας, πλην εξαιρέσεων που μας άφησε (ελπίζω για πάντα) η δεκαετία των 00's. Η μεγαλύτερη επιτυχία όμως θεωρώ πως είναι η σοβαρότητα και ο "επαγγελματισμός" με τα δικά μας στάνταρ που αποκτήσαμε λίγο πολύ όλοι μας χωρίς όμως να χάσουμε τη παιδικότητα μας, είτε στήναμε ένα Live είτε παίζαμε κάπου είτε, είτε είτε...
Μέσα σε όλο αυτό το καταιγισμό κυκλοφοριών υπάρχουν κάποια άλμπουμ τα όποία θεωρώ πως ξεχώρισαν περισσότερο. Δεν μιλάω αντικειμενικά, άλλωστε ποτέ δεν μίλησα αντικειμενικά εδώ πέρα (έτσι και αλλιώς δεν είναι περιοδικό τούτο εδώ το blog). Ένα από αυτά τα άλμπουμ είναι το ομώνυμο των Λήθη. Το καλύτερο άλμπουμ της εγχώριας σκηνής από την επόχη που οι Antimob μας γάμησαν το κεφάλι...
Ξέρετε είναι από τα άλμπουμ εκείνα που θα γαλουχήσουν πιτσιρικάδες και πιτσιρικάδες όπως εμάς μας γαλούχησαν τα άλμπουμ των Χαοτικό Τέλος, Ξεχασμένη Προφητεία, Ναυτία, Ανάσα Στάχτη, Πυρηνικός Χειμώνας κτλ, κτλ...Δεν είναι μερικές φορές που κρατάτε ένα δίσκο στα χέρια σας κοιτάτε το εξώφυλλο και σκέφτεστε "ναι, ναι, αυτό θα γίνει κλασσικο!". Ε λοιπόν η κυκλοφορία αυτή έγινε κλασσική πριν καν βγει. Βαρύγδουπο; Πραγματικότητα, θα έλεγα εγώ. Δεν είναι μόνο αυτή η γαμηστερή 80's - 90's ατμόσφαιρα, που σε πλακώνει σαν κτήριο που περνάει από πάνω σου, με το που ακουμπήσει η βελόνα το βινύλιο, είναι η αισθητική των παιδιών από το Α μέχρι το Ω. Από τη πρώτη πινελιά του artwork, τους απίστευτους τίτλους τραγουδιών, στους προσωπικούς και βιωματικούς στίχους μέχρι τις μαύρες μελωδίες που θα εξανεμίσουν και το τελευταίο εγκεφαλικό σου κύτταρο, το άλμπουμ αυτό ή μάλλον η μπάντα αυτή ήρθε για να μείνει. Για να μείνει ακόμα και αν διαλύσει την ώρα αυτή που γράφετε το συγκεκριμένο κείμενο. Ακόμα και τότε...
Και τελειώνει το βινύλιο και ξαναγυρνάς στην Α' πλευρά για να ξαναβυθιστείς στο σκότος και νιώθεις κάπως...βιασμένος, τόσο που ούτε ο Kenneth Anger με τις ολιγόλεπτες και ανώμαλες δημιουργίες του δεν κατάφερε να σε κάνει να νιώσεις ποτέ. Γιατί δεν είναι μόνο η αισθητική σημαία (όχι το ηχητικό αποτέλεσμα) μπαντών όπως είναι οι Filth Of Mankind, Antisect που τόσο εμβληματικά και περήφανα υψώνουν, αυτό που με γοητεύει πραγματικά στους Λήθη είναι πως η μαυρίλα βγαίνει μέσα από τα σπλάχνα και τις καρδιές και όχι από είδος της μουσικής που έχουν επιλέξει οι ίδιοι να παίξουν. Δεν μπορώ να βρω καλύτερη και ίσως ποιητικότερη πρόταση από το"εικόνες παρηκμασμένων πόλεων βυθισμένες στο σκοτάδι της σύγχρονης εποχής.." για να περιγράψω αυτό που μου αποτύπωσαν.
Στην αρχή του κειμένου, φανταζόμουν πως θα χρειαζόμουν τρεις σελίδες αράδες για να περιγράψω τα συναισθήματα μου για το συγκεκριμένο αλμπουμ. Μάλλον δεν χρειάζεται...για αυτό και κλείνω κάπου εδώ.
Κάποιοι τραγουδούν με το λαρύγγι τους κάποιοι
τραγουδούν με τις καρδιές τους. Οι "Λήθη" έχουν διαλέξει κατηγορία από
την αρχή.
"Μαύρα κύματα σε ξέβρασαν
σε βραχονησίδα ξεχασμένη
σε μονοπάτια σκοτεινά
σύρθηκες
ως την κορυφή να ατενίσεις άδειο σκηνικό
σαν της ψυχής σου το τοπίο
δεν βρήκες αγάπη στη καμένη γη
στη καμένη γη..."
-Πνιγερή Καταχνιά.