Κυκλοφορία: Death Courier / Perimortem CD (2013)
Εδώ μιλάμε για μία όμορφη ιστορία. Για μία
ιστορία βγαλμένη από τις κασέτες των παιδικών μας χρόνων. Και ναι, υπήρχαν και
metal μπάντες που το πολιτικό κομμάτι δεν τις άφηνε αδιάφορες. Αν η στροφή
κάποιων μπαντών του ιδιώματος πλέον είναι η φυσική εξέλιξη και το
απαραίτητο βήμα για το παραπάνω, στις αρχές του 90' ήταν κάτι το πρωτόγνωρο. Η
εποχή που ακόμα και τα πιο σκληροπυρηνικά party animals του 80' έψαχναν να
βρουν λόγο στο κάθε τι.
Και έτσι λοιπόν, έμπαινα σε εκείνο το φορτωμένο
από τις κασσέτες δωμάτιο κάπου στα δυτικά της Αθήνας και να σου, φάτσα κάρτα
και το πουλόβερ (!) του αδερφού με ραφτό "hell awaits" στη πλάτη. Και
να σου λίγο αργότερα το θρυλικό τεύχος του Kerrang με τα αν το metal
has gone tοo far ερωτήματα, με τις καμένες εκκλησίες να φέγγουν, τους ήχους
του και τις ιπτάμενες παντούφλες ενός φοβισμένου από Κατσούλες,
πατέρα, να μας ακολουθούν από δωμάτιο και δωμάτιο και το Human των μεγάλων
Death να παίζει σχεδόν μόνιμα.
Έτσι λοιπόν ήταν η κατάσταση και αν ψαχούλευες
λίγο τις κασέτες, θα έβρισκες συλλογές που είχαν από Manilla Road μέχρι Meliah
Rage και Xentrix και κάπου εκεί ύπουλα ίσως βρισκόταν και κάποιο Def
Leppard κομμάτι που σου άρεσε στη ζούλα, μιας και σε έπαιρνε να το χώσεις
σαν κρυφό track της 46άρας κασέτας σου.
Και να σου και μια συλλογή από ντόπιο πράγμα που
σαλεύει, φανζίν κακοτυπωμένα, τίγκα στα ορθογραφικά και οι ατελείωτες
συζητήσεις για το αν το αγόρι είναι καλύτερο από το Mπλεκ, Κασέτες, κασέτες,
κασέτες. Λιωμένες ιδέες και όχι τόνοι απρόσωπα και αδούλευτα, από το αυτί,
mp3 μπάντες που αμφιβάλλω αν ακόμα και αυτοί που έπαιζαν τις θυμούνται
και αν τις θυμούνται σίγουρα τις αναζητούν. Δεν είναι καμία μπάντα στο κάτω.
Είναι η ίδια η εποχή.
Και για να τελειώνω και να είμαι ειλικρινής με
τον ίδιο μου τον εαυτό πάνω απ'όλα. Διαφωνώ κάθετα με τα reunion-εφάπαξ που
πλέον μαστίζουν και μας κουράζουν. Εκτός αν η ίδια η μπάντα έχει να προσφέρει
κάτι παραπάνω. Και επειδή αυτό τέτοιο reunion είναι και δεν είναι καθόλου μα
καθόλου κουραστικό, ναι ρε διάολε έπρεπε να γίνει. Στις εποχές που το Necrorgasm
σουλάτσαρε ανενόχλητο δίπλα στα παιχνίδια μου.
Τι είναι το perimortem; Ε τι είναι ρε μινάρα;
γαμηστερό old school death metal. Θες και περιγραφή;
*Στη πραγματικότητα οι Death Courier είναι
μπάντα των τελών του 80'. Η περιγραφή/αναφορά έγινε καθαρά μέσα από τα δικά μου
μάτια και με καμία πρόθεση κριτικής.